Հոգեվիճակ

Դու` ցնորք իմ, երկնագու՜յն իմ երազ,

Թևածում ես, օդում պտույտ տալիս,

Ես` երկրային մի կին սովորական,

Ինչու՞ ես անտեսում, մոտ չես գալիս...

Փաթաթվել եմ, ահա, ծածկոցով տաք,

Մրսում եմ, աշունն է մոտ գալիս,

Անձրևի կաթոց է պատուհանիս տակ`

Ջութակն է ասես հեծկլտում, լալիս:

Կուչ եկած բազմոցին, միայնակ,

Օրերն եմ հիշում շարան-շարան,

Օրեր` արևոտ, օրեր` անձրևոտ,

Որոնք երազս անդարձ տարան...

Ասում են` աշնանը չի լինում կայծակ,

Երկի՞նքը որոշեց ինձ փորձել,

Շանթահար եղած` երազս ցնդեց,

Դանդա՜ղ մինչ երկինք տարածվեց...

Անահիտ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ